Θέατρο-«“Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια” του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο Θέατρο “Ακαδημία Πλάτωνος”» του Κωνσταντίνου Μπούρα

2016-03-17 16:39

Στη Στέλλα με τα κόκκινα γάντια ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, εμποτισμένος με την κουλτούρα του Θεάτρου Τέχνης (που ανέδειξε το ποιητικό αμερικάνικο θέατρο με κορυφαίο εκπρόσωπό του τον Τένεσι Ουίλιαμς, καθώς και τον «μαγικό ρεαλισμό» ως κυρίαρχη μανιέρα του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα), επιχειρεί να γίνει ο επί σκηνής ποιητής της Μεσογείου, κάτι το οποίο επιτυγχάνει εν μέρει, αλλά σε πολύ χαμηλότερη βαθμίδα, χάρη στην κινηματογραφική διασκευή του έργου του από τον Μιχάλη Κακογιάννη (και χάρη στους κορυφαίους συνεργάτες του). Η Στέλλα του Κακογιάννη δεν είναι όμως και η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια του Καμπανέλλη. Γιατί; Μα η ταινία είναι αμιγώς μελοδραματική κι η συνολική αισθητική της ασπρόμαυρης φωτογραφίας της ρέπει μάλλον προς έναν αντεστραμμένο πουριτανισμό, όπου η επαναστάτρια, «μοιχός», φεμινίστρια πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά (η ετυμηγορία των ενόρκων: θάνατος). Βεβαίως κι η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια πεθαίνει, σφαγιάζεται από τον εραστή της, αλλά σαν την Κάρμεν του Προσπέρ Μεριμέ κι όχι σαν την μελοδραματική Κάρμεν του Μπιζέ.

Στην παράσταση του Θεάτρου «Ακαδημία Πλάτωνος», στο βάθος μιας παλιάς αυλής, που θυμίζει αρκετά την «Αυλή των θαυμάτων» και τη μεσογειακή λαϊκή αρχιτεκτονική, ο πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης, Δημήτρης Λάλος, εμψυχώνει νέους ηθοποιούς δίνοντας μιαν άλλη ανάγνωση του γνωστού (;) έργου. Πέρα από μελοδραματισμούς και κλισεδάκια περασμένων δεκαετιών μεταδίδει σκηνικώς την ασφυξία του άγριου ζώου που δεν θέλει να μπει σε κλουβί. Ασφυκτιά, πάσχει, σπαράσσεται, «τρώει τα κλιτσά» του, κόβει αλυσίδες και τριχιές, αρνείται φίμωτρα και καθωσπρεπισμούς, πηδάει πάνω από κανόνες-νόρμες-«φυσιολογικότητες» και διεκδικεί το αυτονόητο: καθαρό αέρα για να ανασάνει. Όπως ο «φυσικός άνθρωπος» του Ρουσώ. Μόνο που το αστικό τοπίο, τα σκυλάδικα, τα καμπαρέ, οι λαϊκές ταβέρνες και οι παλιές αυλές πόρρω απέχουν από τα αχανή πεδία όπου καλπάζουν ελεύθερα τα άγρια άλογα. Κάθε άλλο. Επομένως το δράμα (για να μην πούμε «η τραγωδία» – μεγάλη κουβέντα και δεν την αξίζουν ή δεν την αντέχουν τα χθαμαλά όντα)… το δράμα, λέγω, είναι αναπόφευκτο. Μόνο που όταν το δεις απογυμνωμένο από τα ψιμμύθιά του είναι σχεδόν γελοίο, αν όχι ιλαροτραγικό. Τι ζητάει ένα καθαρόαιμο άτι σε ένα κουτούκι για στερημένους ξενύχτηδες που ζητούν καταφύγιο από τον μικρο-μεσοαστικό γάμο ή από τη λούμπεν καταπίεση-φτώχεια-μιζέρια-καταπίεση; Εξ ορισμού ανέφικτο. Ένας αετός δεν σέρνεται στο βάλτο με τα σκουλήκια. Ενός αετού δεν βλέπεις ποτέ τη ράχη, όπως λέει ο Στρίντμπεργκ στη Δεσποινίδα Τζούλια. Επομένως… κάτι δεν πάει καλά. Κάπου χάσκει η δραματουργική σύμβαση. Εκτός αν παραπέμψουμε στο προπατορικό αμάρτημα και στη μυθική φυγή από τον Κήπο της Εδέμ. Τότε ο Έρωτας γίνεται αμαρτία κι η Ελευθερία της Γνώσης κακούργημα. Τότε ναι, μπορούμε ίσως να συνεννοηθούμε. Όμως για την Ελληνική Σκέψη και Παιδεία, ο Έρωτας είναι χαρά, διονυσιασμός και ορφική ένωση με το Όλον, το ΆΠΑΝ, το ΈΝ, το ΌΝΤΩΣ ΌΝ… Αυτά για την ώρα.

Δείτε την παράσταση στο Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος. Αξίζει. Γιατί ξεγυμνώνει το κείμενο. Και τον δημιουργό του. Μια αποδόμηση απολύτως θεμιτή και νόμιμη. Δουλειά του σκηνοθέτη δεν είναι να χαϊδεύει τα αυτιά του συγγραφέα, αλλά να αναδεικνύει τις ατέλειες και τις ραφές του έργου του.

Ήταν όλοι τους υπέροχοι: ηθοποιοί που τραγουδούν και κινούνται με διεθνείς προδιαγραφές. Αυτή η χώρα είχε και έχει πάντα ένα σπουδαίο δυναμικό ανθρώπων, χαμένο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και αναξιοκρατίας (αρχαιόθεν). Ανακαλύψτε τους. Όχι γιατί είναι συμπαθητικά αυτά τα θεατράκια που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, αλλά γιατί είναι χρέος μας να βοηθάμε τους νέους και να αναδεικνύουμε το καλό, εις βάρος των μετριοκρατούντων. Αλήθεια, από πού προήλθε ο όρος «χρυσή μετριότητα». Μάλλον από τις χρυσές γέφυρες που έβαζαν πάλαι ποτέ οι οδοντίατροι σε στερημένα από τη γλύκα της ζωής δόντια. Το υπονοούμενον σαφές. Σταματώ εδώ για να μην γίνω αριστοφανικά δηκτικός.

Συντελεστές
Κείμενο: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος
Σκηνογραφία: Μιχάλης Σαπλαούρας
Κοστούμια: Άννα Παπαθανασίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κρίστελ Καπερώνη
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Art Design Φωτογραφιών: Άννα Παπαθανασίου

Παίζουν: Ξένια Αλεξίου, Γιώργος Γερονιμάκης, Τάσος Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελόνη, Χριστίνα Μαριάννου, Πάνος Νάτσης, Γιάννα Τζερμιά, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν

Παραστάσεις έως 21 Απριλίου
Κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 20.30 
Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ κανονικό & 8 ευρώ μειωμένο

Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος
Σπύρου Πάτση & Μαραθωνομάχων 8, Βοτανικός
τηλ. 210 4830330

Πηγή : diastixo.gr