.png?ph=89752c26b8)
Χριστίνα Πουλίδου σε α' πρόσωπο
Είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε νωρίς τη Σύρο και στα ώριμα χρόνια μας να αποκτήσουμε, ο Γιάννης κι εγώ, ένα σπίτι στο Πισκοπειό. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία της ζωής μας με τη Σύρο.
Αγαπήσαμε αυτό το νησί, γιατί με το που στρίβει το βαπόρι και προβάλλουν οι δυο λόφοι της Ερμούπολης, νιώθεις την ιστορία να σε καθηλώνει. Κι είναι ένα συναρπαστικό αφήγημα που είναι ταυτόχρονα δημιουργικό, αισιόδοξο και παρήγορο. Είναι, επίσης, πανταχού παρόν – στα σπίτια, στα δημόσια κτίρια, στις πλατείες, στα εργοστάσια και στα αρχοντικά παραθερισμού. Να γιατί έγινα συγγραφέας.
Η αλήθεια είναι ότι είχα πάντα ευχέρεια στο γράψιμο. Το γραπτό με διευκολύνει να σκεφτώ, να βρω και να ζυγίσω τις λέξεις μου. Στο προφορικό δυσκολεύομαι, δεν έχω ευκολία στις ατάκες, πάντα σκέφτομαι εκ των υστέρων αυτά που έπρεπε να έχω πει.
Είχε ξεκινήσει η κρίση που σκοτείνιασε τη ζωή μας, όταν ένα απόγευμα που βρισκόμουν στη Σύρο, αναλογίστηκα την ιστορία αυτού του τόπου κι ήταν μια παρηγορητική ψυχική διεργασία αυτό το νοερό ταξίδι. Σκέφτηκα λοιπόν ότι άξιζε τον κόπο να καταγράψω αυτή την όμορφη ιστορία, να τη μοιραστώ με άλλους, να θυμίσω ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν την ιστορία του τόπου τους και ότι υπάρχουν και δημιουργικά παραδείγματα στην ιστορία μας.
Γιατί η Σύρος ξαναγεννήθηκε το 1822, όταν έφτασαν πρόσφυγες από όλη την Ελλάδα (κυρίως από τη Χίο και τα Ψαρά) για να προστατευθούν από τις σφαγές των Οθωμανών. Το 1822 η Σύρα είχε 4.000 κόσμο, κυρίως καθολικούς, που ζούσαν υπό την προστασία του Βατικανού και της Γαλλίας στον λόφο της Άνω Σύρας. Το 1830 είχε κάπου 20.000 ανθρώπους, μια νέα πόλη (την Ερμούπολη) που απλώθηκε από το λιμάνι ως τον λόφο της Ανάστασης, κι έναν κοσμοπολίτικο αστικό πληθυσμό, με σχολεία, νοσοκομείο, εκκλησίες, προξενεία, ασφαλιστικά πρακτορεία. Στην πορεία των χρόνων που ακολούθησαν, οι δαιμόνιοι Χιώτες εκμεταλλεύτηκαν σωστά το φυσικό λιμάνι του νησιού, τη θέση του στο κέντρο του Αιγαίου και την πείρα τους στην εμπορική/ναυτιλιακή δραστηριότητα, μεταμορφώνοντας το νησί σε ένα παγκόσμιο μητροπολιτικό κέντρο. Το γεγονός αυτό είχε πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, καθώς οι αναταραχές της εποχής στη Γαλλία και την Ιταλία έσπρωξαν τα κύματα των νέων κατατρεγμένων σε άλλα ασφαλή λιμάνια, κι έτσι έφθασαν στις ακτές της Σύρου νέα κύματα προσφύγων, που ενσωματώθηκαν και εμπλούτισαν πολύχρωμα τη ζωή της.
Αγαπήσαμε αυτό το νησί, γιατί με το που στρίβει το βαπόρι και προβάλλουν οι δυο λόφοι της Ερμούπολης, νιώθεις την ιστορία να σε καθηλώνει.
Η νοερή αναδρομή μου σ’ αυτή την ιστορία σκέφτηκα ότι, στην αναπαραγωγή της, θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα αν γινόταν μυθοπλαστικά. Αν δηλαδή την παρακολουθούσε κάποιος μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας. Έτσι γεννήθηκε το Πέρα δώθε.
Η χιώτικη οικογένεια Χωρέμη, με καταβολές από την Πόλη και το Πέρα, ήρθε στη Σύρο («με τις παππουδογιαγιάδες») λίγο πριν από τη σφαγή. Στη νέα τους πατρίδα, γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν η Σμαράγδα και ο Στέφανος, εδώ γεννήθηκε ο Ζαννής, εδώ έστησαν τον στόλο τους οι «Χωρεμο-ξυφάδες», εδώ κατέφυγε ο θείος Χαρίλαος με την αδελφή του, Ρορώ, εδώ ερωτεύτηκε ο Ζαννής την Αμίρα (προσφυγοπούλα κι αυτή απ’ τη Συρία), στο Πισκοπειό παραθέριζαν όλες οι γενιές μαζί, πλάι στους άλλους «παροίκους» που μεγάλωσαν μαζί... Η ιστορία της οικογένειας, με τις στιγμές της ευδαιμονίας και της δυστυχίας, τρέχει παράλληλα με την ιστορία του νησιού. Μέσα από τα σουαρέ, τα μπαλ μασκέ, τα απρέ μιντί, τις χαρτοπαιξίες στη Λέσχη, τις εκδρομές στο Κίνι, τους γάμους και τις κηδείες, μαθαίνουμε την εξέλιξη του τόπου, την αποτυχημένη εκστρατεία του Φαβιέρου, το φευγιό του Όθωνα, την πίεση για Σύνταγμα, το επεισόδιο του Πατσίφικο...
Όταν έγραφα αυτό το βιβλίο, πέρασα υπέροχα. Ήταν για μένα μια απολαυστική φυγή – και ευχή μου ήταν αυτό να μεταδοθεί. Και είναι αλήθεια ότι με μεγάλη μου χαρά συναντώ ανθρώπους, που μου λένε πόσο στεναχωρήθηκαν όταν τέλειωσαν την ανάγνωση του βιβλίου μου. «Μείναμε χωρίς παρέα», μου λένε. Υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο;
Πέρα δώθε
Χριστίνα Πουλίδου
Μεταίχμιο
456 σελ.
ISBN 978-618-03-1807-4
Τιμή €16,60
πηγή : diastixo.gr